Widowisko muzyczno-teatralne do muzyki i tekstów św. Hildegardy z Bingen.

Miejsce:

Kościół pw. Św. Wojciecha, niedziela, 9 czerwca 2013 roku, g. 21:15

Wykonawcy:

Grażyna Wydrowska  – teksty, reżyseria
Jarosław Kostka – instrumenty klawiszowe, opracowanie muzyczne
Chór „ProVobis” pod dyr. Krystyny Kamińskiej
Benigna Jaskulska – przygotowanie wokalne chóru i solistek

Patroni medialni:

Opis projektu:

Wybór twórczości św. Hildegardy nie jest przypadkowy. Żyła ona i działała na początku XII wieku. Była postacią niezwykłą, o dużej sile wpływu na ówczesną Europę, kobietą wszechstronną:
mędrcem, naukowcem, kompozytorką, filozofem, lekarzem, osobą aktywną intelektualnie i twórczo szczególnie od połowy swego życia do jego końca (żyła 81 lat). Hildegarda była prekursorką w wielu dziedzinach: jako pierwsza kobieta w średniowieczu samodzielnie założyła klasztor żeński, jako pierwsza dokonała całościowego opisu niemieckiej fauny i flory, jest pierwszą znaną autorką moralitetu, pierwszą i jedyną, podpisaną imieniem kompozytorką, pierwszą świętą, która pozostawiła po sobie autobiografię i pamiętniki. Uznawana jest za pierwszego niemieckiego filozofa przyrody i lekarza. Jako pierwsza z kobiet poruszała w swych pismach tematykę życia seksualnego i ginekologii.
Nasz projekt odnosi się głównie lecz nie jedynie do muzyki św. Hildegardy. W tej materii jej dorobek jest imponujący. Choć wywodzi się z chorału gregoriańskiego to nie ma właściwie analogii we współczesnej Europie. Jest fenomenem samoistnym o wyjątkowej sile ekspresji.
Kompozycje Hildegardy pojawiają się współcześnie w Europie Zachodniej dosłownie i poza kontekstem kościelnym. Jej postać jest zjawiskiem inspirującym współczesnych muzyków wykonujących chorał gregoriański i tych tworzących style muzyczne na ich pograniczu. Jej pieśni, hymny, chorały i sekwencje inspirują nas współczesnych.
W naszym poznańskim projekcie fragmenty instrumentalne ? quasi jazzowe, całkowicie wzbogacają całość, nie naruszając oryginału śpiewu i czytelności tekstu. Użycie współczesnych instrumentów: fortepianu, saksofonu, perkusjonaliów i innych (Hildegarda wprowadzała też do swego chorału instrumenty), rozszerza kontekst dźwiękowy i jest symbolem przeniesienia wartości z ?korzeni kultury? do współczesności. Pomysłowa reżyseria całości spektaklu wprowadza konieczne wątki pozamuzyczne (filozofię życia i zdrowia, aktywną postawę życiową bez względu na wiek, ciągłe doskonalenie się i rozwój wewnętrzny, poszukiwanie harmonii z otoczeniem, powrót do natury, które to watki wpisują się we współczesne trendy ekologiczne uwrażliwiające ludzi na obecność natury w naszym życiu, konieczność symbiozy miasta z przyrodą), których bazę stanowią dzieła teologiczne Hildegardy, opisy jej wizji, objawień i mistycznych przeżyć, filozofię życia i zdrowia.